- 02 Sep 2011, 12:46
#2278518
Vidim da je iz foldera Diskusije u smeće bačena protestna tema o postavljanju Stripija za moderatora Društva i politike, inače na GS forumu osvedočenog branitelja proustaške ideologije prema prognanim Srbima iz Hrvatske. Naravno, metod je već viđen – prvo su sam Stripi i kompanija, temu spamovanjem namerno zatrpali besmislicama da bi je onda bacili u DYR.
Stripi, od ranije poznat kao moderator DiP-a i samozvani „pravednik među narodima“ , upamćen i po tome što je sa tadašnjim rukovodstvom sajta i foruma osmislio i tehničko rešenje da se svako ko upotrebi reč šiptar kažnjava opomenom, kao i pompeznim obračunom sa političkim neistomišljenicima tako što su za jedan dan sa GS foruma proterali više desetina registrovanih članova koji su branili nacionalne i državne interese Srba i Srbije.
Tom istom Stripiju, sada ni najmanje ne smeta što i on i gotovo svi korisnici iz Hrvatske, a i neki njihovi sledbenici iz Srbije, koriste izraz Srbijanci, umesto Srbi.
Šta to faktički znači, najbolje ilustruje jučerašnji tekst naučnog savetnika Zorana Avramovića objavljen u Politici:
Srbijanci u Hrvatskoj
Ko je jedanput gledao hrvatski TV dnevnik ili slušao neko službeno saopštenje koje se odnosi na Republiku Srbiju, njene institucije i vodeće političke ličnosti, mogao je da se uveri kako se hrvatski mediji i državno-politički zvaničnici obraćaju ,,srbijanskim” vlastima. Ko nije više puta pogledao vodeći medij u Hrvatskoj, neka bude siguran da je takvo imenovanje kontinuirano, dosledno i bez slučajne greške da sepo neki put kaže ,,srpski”. Zašto hrvatska politička i kulturna elita uporno razlikuje ,,srbijanski” i srpski etnonim? Ali i u ponekom bošnjačkom diskursu čujemo ovu razliku. A ima i Crnogoraca koji neće da izostanu iz ove igre sa imenom jedne nacije.
Po jednom velikom filozofu, ,,svet je dat u jeziku”. Jezikom imenujemo i označavamo stvarnost i tako se u njoj orijentišemo. Značenja jednog jezika stvaraju se istorijom, ona se vežbaju i uče, sadrže napetost između reči, misli, saopštenja, skrivanja. Značenja jezika se teško otkrivaju, ali to ne znači uvek i u svakoj prilici.
Tako, nije baš potrebno veliko sociolingvističko znanje da bi se otkrila politička poruka sa HRT, u govoru članova Vlade Republike Hrvatske a i opozicionara Danijela Srba iz Hrvatske stranke prava. Hrvatska službena i neslužbena javnost ovim odvajanjem srbijanskog od srpskog hoće da označi razliku između Srba u Srbiji i Srba izvan Republike Srbije. Potrebno je ,,obrazovati” sopstvenu javnost ali i kako-tako uticati na Srbe da ovu razliku na svoj račun prihvate.
Ova jezička igra sa imenovanjem Srba kao Srbijanaca koja dolazi iz Hrvatske zapravo je nastavak one srpske i hrvatske lingvističke istorije u kojoj je došlo do preimenovanja srpskog jezika. Prema istorijskim izvorima hrvatski kulturni krugovi se početkom 19. veka, kada je ugarska vlada 1827. uvela mađarski jezik u hrvatske škole, okreće ,,ilirskoj braći”, Južnim Slovenima tj. Srbima. Srpska književna elita (sa Vukom) prihvata ideju o jezičkom jedinstvu Južnih Slovena i to će biti izvor sa kojeg će ubrzo poteći mutna voda. Od Bečkog dogovora 1854. do Novosadskog 1954. godine hrvatski lingvisti su uspeli da usvoje štokavštinu kao hrvatsko narečje, a potom da srpski jezik imenuju kao hrvatski. Vatroslav Jagić i njegovi nastavljači zaslužni su za prilepljivanje hrvatskog imena na srpski jezik da bi ga njegovi sledbenici krajem 20. veka odvojili od srpskog i proglasili autohtonim jezikom Hrvata. (Kovačević Miloš, Šćepanović Mihailo, ,,Srpski jezik u vrtlogu politike”, Matica srpska u Crnoj Gori, 2011)
Sada se igra nastavlja. U jeziku treba podeliti i Srbe na Srbijance i Srbe a potom u perspektivi, od Srbijanaca možda napraviti novu naciju.
Oni koji prekrštavaju srpsko nacionalno ime u ,,Srbijanci”, motivisani su političkom željom da od Srba konstruišu deo nacije koji se značajno razlikuje od ,,Srbijanaca”, sa izgledom da naprave svoju crkvu, svoju tradiciju, svoju kulturu i svoju politiku. Bez institucija u obrazovanju, kulturi, informisanju Srbi u Hrvatskoj ne samo da će se odvojiti od Srbijanaca već će se, ako ne postanu posebna nacija, asimilovati i postati deo hrvatske nacije. A sve u pravcu produbljivanja podele između Srba u Srbiji i Srba u drugim državama, bivšim republikama SFRJ.
A kako se na sve ovo gleda iz Srbije? Da li ima u Republici Srbiji nekoga u vlasti ko će da otvori usta i uputi kome treba u Hrvatskoj zahtev da ne imenuju srpske ministre, sportiste i ostale kao ,,Srbijance” već kao Srbe. Kada su predstavnici DOS-a lako i brzo prihvatili zahtev muslimana iz Raške da ih srpska vlast imenuje kao Bošnjake, kada je Crnogorac postao Crnogorac, a ne srpski Crnogorac, kada se tome doda stari zahtev kosmetskih Albanaca da ih u Srbiji ne imenuju kao Šiptare već kao Albance, valjda i Srbi imaju pravo da se suprotstave iskrivljavaju sopstvenog etnonima.
Stripi, od ranije poznat kao moderator DiP-a i samozvani „pravednik među narodima“ , upamćen i po tome što je sa tadašnjim rukovodstvom sajta i foruma osmislio i tehničko rešenje da se svako ko upotrebi reč šiptar kažnjava opomenom, kao i pompeznim obračunom sa političkim neistomišljenicima tako što su za jedan dan sa GS foruma proterali više desetina registrovanih članova koji su branili nacionalne i državne interese Srba i Srbije.
Tom istom Stripiju, sada ni najmanje ne smeta što i on i gotovo svi korisnici iz Hrvatske, a i neki njihovi sledbenici iz Srbije, koriste izraz Srbijanci, umesto Srbi.
Šta to faktički znači, najbolje ilustruje jučerašnji tekst naučnog savetnika Zorana Avramovića objavljen u Politici:
Srbijanci u Hrvatskoj
Ko je jedanput gledao hrvatski TV dnevnik ili slušao neko službeno saopštenje koje se odnosi na Republiku Srbiju, njene institucije i vodeće političke ličnosti, mogao je da se uveri kako se hrvatski mediji i državno-politički zvaničnici obraćaju ,,srbijanskim” vlastima. Ko nije više puta pogledao vodeći medij u Hrvatskoj, neka bude siguran da je takvo imenovanje kontinuirano, dosledno i bez slučajne greške da sepo neki put kaže ,,srpski”. Zašto hrvatska politička i kulturna elita uporno razlikuje ,,srbijanski” i srpski etnonim? Ali i u ponekom bošnjačkom diskursu čujemo ovu razliku. A ima i Crnogoraca koji neće da izostanu iz ove igre sa imenom jedne nacije.
Po jednom velikom filozofu, ,,svet je dat u jeziku”. Jezikom imenujemo i označavamo stvarnost i tako se u njoj orijentišemo. Značenja jednog jezika stvaraju se istorijom, ona se vežbaju i uče, sadrže napetost između reči, misli, saopštenja, skrivanja. Značenja jezika se teško otkrivaju, ali to ne znači uvek i u svakoj prilici.
Tako, nije baš potrebno veliko sociolingvističko znanje da bi se otkrila politička poruka sa HRT, u govoru članova Vlade Republike Hrvatske a i opozicionara Danijela Srba iz Hrvatske stranke prava. Hrvatska službena i neslužbena javnost ovim odvajanjem srbijanskog od srpskog hoće da označi razliku između Srba u Srbiji i Srba izvan Republike Srbije. Potrebno je ,,obrazovati” sopstvenu javnost ali i kako-tako uticati na Srbe da ovu razliku na svoj račun prihvate.
Ova jezička igra sa imenovanjem Srba kao Srbijanaca koja dolazi iz Hrvatske zapravo je nastavak one srpske i hrvatske lingvističke istorije u kojoj je došlo do preimenovanja srpskog jezika. Prema istorijskim izvorima hrvatski kulturni krugovi se početkom 19. veka, kada je ugarska vlada 1827. uvela mađarski jezik u hrvatske škole, okreće ,,ilirskoj braći”, Južnim Slovenima tj. Srbima. Srpska književna elita (sa Vukom) prihvata ideju o jezičkom jedinstvu Južnih Slovena i to će biti izvor sa kojeg će ubrzo poteći mutna voda. Od Bečkog dogovora 1854. do Novosadskog 1954. godine hrvatski lingvisti su uspeli da usvoje štokavštinu kao hrvatsko narečje, a potom da srpski jezik imenuju kao hrvatski. Vatroslav Jagić i njegovi nastavljači zaslužni su za prilepljivanje hrvatskog imena na srpski jezik da bi ga njegovi sledbenici krajem 20. veka odvojili od srpskog i proglasili autohtonim jezikom Hrvata. (Kovačević Miloš, Šćepanović Mihailo, ,,Srpski jezik u vrtlogu politike”, Matica srpska u Crnoj Gori, 2011)
Sada se igra nastavlja. U jeziku treba podeliti i Srbe na Srbijance i Srbe a potom u perspektivi, od Srbijanaca možda napraviti novu naciju.
Oni koji prekrštavaju srpsko nacionalno ime u ,,Srbijanci”, motivisani su političkom željom da od Srba konstruišu deo nacije koji se značajno razlikuje od ,,Srbijanaca”, sa izgledom da naprave svoju crkvu, svoju tradiciju, svoju kulturu i svoju politiku. Bez institucija u obrazovanju, kulturi, informisanju Srbi u Hrvatskoj ne samo da će se odvojiti od Srbijanaca već će se, ako ne postanu posebna nacija, asimilovati i postati deo hrvatske nacije. A sve u pravcu produbljivanja podele između Srba u Srbiji i Srba u drugim državama, bivšim republikama SFRJ.
A kako se na sve ovo gleda iz Srbije? Da li ima u Republici Srbiji nekoga u vlasti ko će da otvori usta i uputi kome treba u Hrvatskoj zahtev da ne imenuju srpske ministre, sportiste i ostale kao ,,Srbijance” već kao Srbe. Kada su predstavnici DOS-a lako i brzo prihvatili zahtev muslimana iz Raške da ih srpska vlast imenuje kao Bošnjake, kada je Crnogorac postao Crnogorac, a ne srpski Crnogorac, kada se tome doda stari zahtev kosmetskih Albanaca da ih u Srbiji ne imenuju kao Šiptare već kao Albance, valjda i Srbi imaju pravo da se suprotstave iskrivljavaju sopstvenog etnonima.
