www.gay-serbia.com
|
www.gay-serbia.com |
| PRIVATNO
I JAVNO:
Sfera javnog i sfera privatnog Stavovi gej i lezbejskih pokreta prema državi u najmanju ruku su ambivalentni: sa jedne strane, homoseksualci i lezbejke su politizovali sva pitanja, koja su u vezi sa sferom privatnog, dok sa druge strane od države zahtevaju da bude po strani i ne meša se u sve ono što su za njih ''privatne'' stvari. Očigledno je, dakle, da postoji jedna struja unutar gej i lezbejskih pokreta koja traži šire obuhvaćenu definiciju javnog, dok je druga struja za restriktivniju definiciju javnog i, samim tim, političkog. Ali, šta je ''političko''? A šta je onda ''privatno''? U udžbenicima ćemo pročitati da politička nauka ispituje one ljudske aktivnosti i institucije koje se odnose na vršenje vlasti i uređenje sukoba u raspodeli oskudnih resursa (1). Pošto su moć i sukob deo i u paketu su sa sveukupnom ljudskom (inter)akcijom, udžbenici treba da preciznije definišu političke aktivnosti. Tako, pokazalo se, ljudsko ponašanje se smatra političkim samo u onoj meri u kojoj je u vezi sa sferom javnog, što se odnosi na državu i društvo. Odnosi vlasti sa javnošću, sticanje i upotreba vlasti, politička vlast i suprotstavljene snage u društvu, koje predstavljaju izazov onima koji vrše vlast - sve su to relevantni fenomeni za politikologe. Odvajanje oblasti privatnog od javnog je ono što je karakteristično za procese modernizacije u politici i ono što liberalnu demokratiju odvaja od drugih političkih sistema. Područje javnog je, sudeći prema većini udžbenika, evidentno samo po sebi; precizne analize promena u odnosu između sfere privatnog i sfere javnog retke su u vodećim političkim naukama. Na primer, mnogi politički teoretičari će izjaviti da se seksualno ponašanje ili opredeljenje ne treba smatrati ''javnim''. Ipak, religijske i političke javne institutcije već vekovima pokušavaju da urede najintimnije ispoljavanje ljudske prirode, kao što je seksualnost, i osuđuju, tuže i ubijaju ''sodomite''. Ove institucije su time dosudile (homo)seksualnosti status javne stvari. Ustavotvorna skupština francuske revolucije 1791. bila je prva politička vlast u savremenoj evropskoj istoriji koja je izostavila ''krivično delo sodomije'' iz krivičnog zakona iz čega je nastao Napoleonov kodeks (Code Napoléon), kojim je podržan svetovni pogled na krivično pravo. Kriminalizacija seksualnog ponašanja pojavljuje se ponovo 1871. god. u okviru nemačkih država, ujedinjenih pod pruskim režimom i njegovim pravnim sistemom; ostale evropske države su krenule istim putem. Kao odgovor na ovakvo tlačiteljsko ponašanje, u severnoj Evropi, u kasnom devetnaestom veku, pojavilo se nekoliko ''naučnih'' seksualnih reformistickih organizacija koje su težile da integrišu homoseksualce u heteroseksualno društvo aktiviranjem javne diskusije (Lauristen i Thorstad, 1974; Weeks, 1977). Drugi talas političkog ugnjetavanja pokrenuli su kako komunisti tako i antikomunisti. Uništenje Hirschfeldovog Wissenschaflich-Humanitäres Komitee (Naučni humanitarni komitet) i ubistvo Ernsta Röhma i drugih SA lidera, koje su počinili nemački fašisti, predstavljaju primere koji su svima dobro poznati. Staljin je homoseksualnost stavio izvan zakona 1934. godine nakon perioda relativno liberalnog zakonodavstva, koje je bilo ustanovljeno 1917. McCarthyjeva istraga u cilju iskorenja ''svih opasnih komunističkih elemenata'' obeležila je najenergičniji progon homoseksualaca u modernoj Americi koji je sprovela vlast. Represivna društvena klima, čiji je McCarthyjev lov na veštice pedesetih godina očigledan pokazatelj, konačno će u kasnim 60-im izazvati pojavu ''novih'' gej i lezbejskih pokreta u Sjedinjenim Američkim Državama i drugde. Ti radikalni pokreti pomerili su granice političkog još dalje; homoseksualci i lezbejke, podstaknuti feminističkim pokretom, svesno zamagljuju granicu između sfere političkog i sfere privatnog tvrdeći da ''privatno je političko''. Homoseksualci i lezbejke stavljaju homoseksualnost na politički dnevni red (2). Štaviše, na početku 70-ih, homoseksualci i lezbejke ''otvoreno'' dobijaju svoje uporište u političkim strankama i lokalnim odborima, uglavnom u zapadnoevropskim državama. Nakon toga je sledio udar AIDS-a u osamdesetim. Epidemija je postala snaga za mobilisanje i preusmerila je gej politički aktivizam prema javnom, trošeći na zdravlje, i odnos države, građanskog društva i ''privatnog života'' još jednom je promenjen. Ovaj put vlasti su bile prisiljene da sasvim jasno obaveste javnost o veoma ''intimnom'' seksualnom ponašanju kako bi sprečile širenje HIV-a. Od 60-ih društveni pokreti poput gej i lezbejskih istupaju sa političkim zahtevima u sferi društvenog i moralnog, tražeći politizaciju građanskog društva i zalažući se za jednakost ispred zakona (Offe, 1985). U isto vreme, društveni pokreti izazivaju državne zvaničnike zahtevajući maksimum autonomije u odnosu na zvanične institucije i intervencije (Samar, 1991). To je upravo intrigantna bitka na granicama između privatnog i javnog (Meijer i Duyvendak, 1988) koju politikolozi treba da analiziraju. Napuštajući duboko ambivalentan odnos između (homo)seksualnosti i tradicionalnih političkih institucija, ovaj rad će se usmeriti na prisustvo homoseksualnosti u oblasti političke nauke. Potom, pozabavićemo se pitanjem stepena na kojem je ''sfera političkog'' inkorporirana u područje gej i lezbejskih studija. Na kraju ćemo pokušati da objasnimo zašto je homoseksualnost toliko teška tema za političku nauku, a zbog čega je politika toliko problematična činjenica u gej i lezbejskim studijama.
Bez seksa molim, mi smo politikolozi Politička nauka je tradicionalno snažno usmerena ka istorijskim
i pravosudnim aspektima politike: format i funkcija političkih
institucija čine jezgro političke teorije. Institucionalisti se
fokusiraju i na ustav i na politički uticaj zakonodavstva, pravnog
sistema, države i drugih administrativnih, političkih i ekonomskih
institucija. U institucionalnom okviru, formalni zakoni i struktura
su istraženi kako bi se objasnilo aktuelno političko ponašanje.
Ova oštra granica koju su bihejvioristi povukli između moralne i etičke i ''naučne'' argumentacije izazvala je reakcije naučnika koji su dokazali da je ovakav empirizam više predstavljao ''mrvljenje podataka'' bez eksplicitne teorijske usredsređenosti i zanemarivanje moralnog podupiranja društvenih interakcija. U ranim sedamdesetim taj radikalni kriticizam dominantnih biheviorističkih paradigmi politickih nauka potekao je uglavnom od naučnika neomarksista, koji su dokazali da naučne analize treba da budu kombinovane sa kritičkim odnosom prema društvu. Dodatni kriticizam, koji su ispoljili poststrukturalisti, bio je usmeren u maniru u kojem su ''empirijske činjenice'' bile predstavljene kao ''objektivne''; oni su pokazali da su takve činjenice bile društveno konstruisane i time ''subjektivne'' po definiciji. Oživljavanje marksizma opet je uvelo koncept države u mejnstrim političku nauku. Bihejviorističke teorije, naglašavajući osobine, stavove i ponašanje pojedinaca, nisu mogle da objasne ukrštanje međunacionalnih razlika. Stoga, teoretičari su bili prinuđeni da reinkorporiraju institucije u svoja objašnjenja (Evans i drugi, 1985). Ovi neo-institucionalisti sada šire definišu institucije bilo kao ''pravila igre'' ili kao ''obrasce ponašanja'', kako bi u svoje analize uključili i formalnu organizaciju i neformalna pravila i procedure koje formiraju političko ponašanje. U takvom neo-institucionalnom pristupu, smatra se da veliki broj državnih i društvenih institucija utiču na način na koji učesnici ostvaruju i svoje interese i svoje ''vrednosti''. Suprotna promena desila se u osamdesetim, uporedo sa talasom ''novog desnog'' mišljenja: nova paradigma podržava individualno i kolektivno ponašanje kao rezultat racionalno maksimalno iskorišćenog izbora među ''datim'' alternativama. Takav pristup racionalnog izbora, u okviru kojeg se pojedinci smatraju dekontekstualizovanim ''atomima'', imao je snažan uticaj na političku teoriju koju je zadržao do današnjeg dana. Problemi (homo)seksualnosti zanemareni su u političkoj nauci delom zbog toga što je područje početne institucionalne pažnje na funkcijama i obliku ustava, skupštine, sudova i drugih političkih organizacija. Pod implicitnom pretpostavkom da seksualno opredeljenje i aktivnost veoma malo, ili čak ni malo ne doprinose političkom procesu i strukturama, (homo)seksualnost je bila praktično izuzeta iz političkih nauka do sedamdesetih godina. Neke od studija koje su se ticale gej i lezbejskih problema izvedene su onda kada je bihevioristički pristup postao dominantan. Sa dužnim poštovanjem prema seksualnom opredeljenju, bihejvioristi više nisu analizirali homoseksualnost iz socio-psihološke niti pravosudne perspektive; umesto toga, oni su fenomen doveli u vezu sa društvenom strukturom i organizacijom društva (Lautman, 1977). Potom, neomarksisti i (neo)strukturalisti su posvetili određenu pažnju problemima homoseksualnosti, fokusirajući se ipak prvenstveno na dominantne (heteroseksualne) diskurse i prakse u kapitalističkom društvu kao objašnjenja za represiju manjina u kapitalizmu (3). Pored ovih analiza na periferiji političke nauke, politikologija je ostala nema. Osim toga, usled dominacije pristupa racionalnog izbora, koji je skorijeg datuma, vodeća politička nauka skoro da je još jedanput izostala iz polja seksualnosti. Možemo, prema tome, da zaključimo da konceptualna sredstva nisu često primenjivana u analizama homoseksualnosti i njenih društvenih i političkih manifestacija. Kao što se vidi u jednom američkom pregledu, broj istraživanja o gej i lezbejskim temema koja su sproveli politikolozi, izuzetno je ograničen i mnogi to čak ni ne smatraju ''ozbiljnom političkom naukom''. Gej i lezbejska politika i kursevi posvećeni njihovim pitanjima i problematici u najvećoj meri su marginalizovani u odeljenjima za političke nauke u SAD (Ackelsberg & Rayside, 1995). Rascep između političke nauke i gej i lezbejskih studija takođe nije premošćen ni kasnije. Većina stanovišta nisu uspela da sagledaju ''zvaničan'' politički koncept i institucije. S početka sedmadesetih, gotovo sve gej i lezbejske studije su smatrane ''političkim'' i, konsekventno, politički koncept je imao drugacija značenja u većini gej i lezbejskih studija od onog u političkoj nauci. Širi koncept, kojem su homoseksualci i lezbejke davali prednost, a u okviru kojeg je lično smatrano delom političkog, nije rezultirao inkluzivnijom definicijom u okviru mejnstrim političkih nauka. Desilo se upravo suprotno: nakon kraćeg prekida u toku sedamdesetih, politička nauka je težila ka ograničenoj definiciji njenog objekta u osamdesetim. Štaviše, metode koje su korišćene u gej i lezbejskim proučavanjima odstupale su od opštih trendova u političkim naukama krećući se prema kvanitativnim analizama. Lezbejske i gej analize su većinom kvalitativne. Naučnici koji su sticali svoje znanje u konstruktivistickoj tradiciji, opirali su se prikupljanju i upotrebi onoga što su smatrali ''kvaziobjektivnim'' kvantitativnim podacima. Ovo razilaženje u konceptualizaciji, kao i u istraživačkoj metodi, doprinosi otuđenju gej i lezbejskih studija od mejnstrim političkih nauka. Medutim, neki od skorijih teorijskih razvoja, nagoveštavaju, čini se, svetliju budućnost. Izvesna otvaranja prema gej i lezbejskim proučavanjima čini se da se pojavljuju, posebno na polju istraživanja društvenih pokreta, koji su striktno usmereni na ''identitete'' i na političku teoriju. Potom, skorašnje istraživanje gej i lezbejskih studija pokušava da primeni dominantne teorije i metode političke nauke. U cilju da prikaže opštu sliku u prespektivi, ovaj rad treba da bude podsetnik koji će da pruži pregled relevantnih baza podataka i literature o gej i lezbejskim pitanjima u okviru različitih naučnih pod-disciplina u političkoj nauci.
Analize zakonodavnog procesa i javne politike Kao što je prethodno pokazano, proučavanje političkih institucija države, skupštine i vlade, tradicionalno je označavalo granice političke nauke. Neke studije, koje ukazuju na pitanja koja su u vezi sa (homo)seksualnošću, i pored toga su objavljene. Na primer, istorijski pregled pravne regulative seksualnosti, uključujući i homoseksualnost, može da se nađe kod Posnera (1992; videti takođe i Plummera, 1981). Nedavno objavljen, zanimljiv komparativno-istraživački projekat, koji se tiče razlika u zakonodavstvu, jeste Tielmanova i Hammelburgova studija iz 1993. godine ''Svetski pregled o društvenom i pravnom položaju homoseksualaca i lezbejki''(4). Dok ove studije analiziraju postojeće zakone i formalne uredbe o homoseksualnosti, institucionalnim analizama manjka istraga o tome kako ovi zakoni nastaju. Interesantno, i još uvek nerazvijeno polje, jeste polje institucionalne analize proučavanja ponašanja prilikom glasanja (pojedninačnih) poslanika u skupštini. Takve parlamentarne studije mogle bi da pokažu koji političari i koje političke partije pomažu gej a koje sputavaju gej i lezbejsku emancipaciju; ipak, dužinsko i međunarodno unakrsno istraživanje nije moguće. Najenergičniji vladin progon homoseksulaca u SAD, McCarthyjevo proganjenje ''opasnih elemenata'', samo je površno proučavano. (videti, npr. D'Emilio, 1983 i Katz, 1976). U Evropi je sprovedeno samo jedno proučavanje o homoseksualcima u ponašanju glasača članova Britanske kuće naroda (Read i drugi 1994). Premda su druge studije (Laver, 1995; Laver and Hunt, 1992) analizirale položaj političkih partija o moralnim pitanjima, kao što su abortus i homoseksualnost uz pomoć stručnih pregleda, nedostajala su rigorozna istraživanja.(5) Osim toga, analiza uticaja različitih političkih sistema, različitih izbornih procesa (većinska prema proprocionalnoj zastupljenosti), raznovrsne glasačke procedure u skupštinama i drugim političkim institucijama o skupljanju i posredovanju interesa homoseksualaca i lezbejki još uvek je ono što politikolozi skoro potpuno ignorišu. Posledice, na primer, različitih tipova državnog socijalnog staranja za pitanja u vezi sa homoseksualnošću - kao onih u slučaju dominacije hrišćanskih demokratskih stranaka u Italiji, Nemačkoj, Belgiji i Holandiji, što rezultira u vrsti državnog socijalnog staranja gde se socijalna prava ne dodeljuju pojedincima (kao što je u slučaju socijal-demokrata koji dominiraju u Skandinaviji) već se dodeljuju porodicama (Bussemaker and Kersbergen 1994) - ostali su u najvećem delu neistraženi. Potom, postoji nekoliko studija koje se se naširoko bave pitanjima uticaja političkih institucija na položaj homoseksualaca i lezbejki u društvu i obratno. U izbornim studijama, primerice, glasači su primarno podeljeni kao klasno i religijski označeni; rod i seksualni identitet retko su korišćeni kao varijable (kao izuzetak videti Norrisa, 1987). Ovo je iznenađujuća situacija pošto proučavanja izbora i analize koalicionih formacija, koje sačinjavaju jezgro savremene političke nauke, mogu da rasvetle određena kretanja ka popustljivosti, kao i represiju nad homoseksualcima i lezbejkama. Npr. rast izbornog uspeha krila političara i stranaka ekstremne desnice i jačanje ostalih antidemokratskih i konzervativnih snaga mogu lako da izazovu kao rezultat represivniju klimu. Prisustvo ksenofobičnih i fašističkih stranaka u narodnim skupštinama Belgije, Francuske, Italije i Rumunije je pokazatelj da politička represija homoseksualnosti u svakom trenutku vreba iza prvog ćoška. Ali, homoseksualci i lezbejke nisu samo ''pasivne žrtve'' izbornih promena. Politikolozi takođe mogu da usmere svoju pažnju na to da gej i lezbejsko glasanje (''lavender vote''), može da ima odlučujući značaj, posebno na lokalnim izborima u većinskim izbornim sistemima. Politički razvoj na izbornom nivou i nivou vlade posebno je zanimljiv u odnosu na proučavanje javne politike. Kada je reakcija vlasti bila neophodna na rapidno širenje HIV virusa, reakcije su se značajno razlikovale od jedne industrijske zemlje do druge. Bolest je u stvari generisala i obnovila osećaj solidarnosti među homoseksualcima. To je dovelo do razvoja zajednice AIDS organizacija (Altman, 1994) i naucne zainteresovanosti na uticaj AIDS-a na gej i lezbejske pokrete (videti na primer Gamson, 1989). Veliki broj (komparativnih) studija o lokalnim (Jospeh, 1992) i nacionalnim političkim stavovima o homoseksualnosti, s posebnim osvrtom na prevenciju AIDS-a i zdravstvene politike koje su se spojavile u vezi sa tim (6). Istraživanje koje se odnosi na pravnu zaštitu lezbejki i homoseksualaca pokazuje da se antidiskriminacijski zakoni značajno razlikuju od zemlje do zemlje (7). Mnogo češće, radije nego što zauzimaju pozitivan stav, predstavnici vlasti pokušavaju da potisnu eksplicitno vidljiv način života homoseksualaca i lezbejki. Politički položaj vlasti o pitanjima kao što je ''gej brak'', ili partnerski saživot u domaćinstvu i roditeljstvo, i usvajanje dece od strane gej i lezbejskih parova dobilo je izvestan naučni interes (8). U politikologiji uopšte, mnogo pažnje se posvećuje uticaju mas-medija na kreiranje politike, a mas-komunikacija se razvila u značajnu disciplinu u političkoj nauci. Međutim, vrlo malo je studija o gej i lezbejskim pitanjima, koje uzimaju u obzir mas medije (Berridge, 1991; Siegel, 1991). U suprotnosti sa neslaganjem nekih popularnih medija da ''optužuju'' osobe za homoseksualnost, ''uništavajući njihove karijere'' na taj način, predstavnici vlasti pokušavaju da cenzurišu ispoljavanje gej i lezbejskog identiteta. Mnoge zemlje imaju zvanične odbore za cenzuru ili druge institucije koje podržavaju dominantne ideologije. Ovakva zvanična cenzura, posebno u relaciji sa pornografijom, predstavlja zanimljiv predmet za istraživanje kojem nedostaje pažnja koju zaslužuje. (Dupagne, 1994; Kimmel, 1990). Posebno, sukob između ovog tipa državne uredbe i demokratskih principa slobode zaslužuje više pažnje u odnosu na homoseksualnost. Ista tema, sloboda da se bude ''out'', značajna je za druga dva politička polja: oružane snage, tj. vojsku, i za lokalnu politiku. Državne politike o homoseksualnosti u oružanim snagama odnedavno privlače više pažnje (Enloe, 1993). Kao reakcija na obećanje, koje je Bill Clinton dao na izborima 1992. godine da bi ukazao na položaj homoseksualaca u vojsci, u Americi je uradeno nekoliko teorijskih studija (Cole i Eskridge, 1994), koje su dovele do nekih komparativnih refleksija (Butler i drugi, 1993). Nasuprot oružanim snagama, gusto naseljene urbane oblasti uvek su smatrane kao oblasti tolerantne prema homoseksualcima i lezbejkama. Područje lokalnih politika je, međutim, najvećim delom neistraženo u odnosu na homoseksualnost (Cooper, 1994; Tobin 1990). Ono što iznenađuje da skorašnje društveni i politički razvoj može da bude pretnja toleranciji koja se pretpostavlja u gradskoj sredini. U tom smislu moglo bi biti interesantno proučiti popularne stavove i zvanične političke stavove u zapadnoj Evrope, gde su ksenofobične i rasističke stranke dobile značajan broj sedišta u lokalnim odborima (Antwerp, Marseilles, Rotterdam i neki gradovi na severu Italije). Kao zaključak nameće se da je način na koji se različiti politički režimi odnose prema (homo)seksualnosti veoma retko predmet empirijskih istraživanja i komparativnog istraživačkog metoda u dominantnim poljima i pristupima političke teorije. Uprkos svemu, tamo gde se politička nauka i sociologija susreću postoje dalji razvoji koji obećavaju.
Politička sociologija Politička sociologija istražuje odnos između društva i države fokusirajući se, između ostalog, na društveni kontekst političkog donošenja odluka, društvenih pokreta, te na sačinjavanje i ponašanje političke elite. Ona ističe način na koji se društvene strukture reflektuju u političkim institucijama i kako su njima ojačane. Politička sociologija ponekad obrće ovu kauzalnost i ispituje u kakvoj je vezi političko ponašanje sa društvenim faktorima poput ekonomske stratifikacije i kulturnih, jezičkih, etničkih i religioznih grupa. Neki od tih društvenih ''procepa'' su politizovani, a neki nisu. Sukobi i fundamentalne promene čine se ''normalnim'' u razvoju društva; konsenzusi i stabilnost su izuzeci (Bernard, 1983; Dahrendorf, 1958). Čak i ako znatna većina populacije fundamentalno deli dominantne vrednosti i norme datog društva, društveni poredak biva izazvan svaki put od strane pojedinaca ili kolektiva ukoliko, pojedinac ili kolektiv, oseća da je lišen nečega, diskriminisan, ako nad njim drugi dominiraju i kada mu se čini da postoji prilika da to promeni. Stoga, politička sociološka sredstva za analizu su uspešno napravljena da prouče društvene norme koje regulišu seksualnost i društvene i političke institucije koje strukturiraju i jačaju te norme. U datoj temi za istraživanje, ova pod-disciplina političke nauke može da omogući uvid i u javne stavove prema homoseksualcima i lezbejkama i u gej i lezbejsku političku samoorganizaciju. Raskorak između konvencionalnih društvenih normi koje rukovode seksualnošću i stvarnog seksualnog ponašanja u SAD prvi put je postalo očigledno po objavljivanju Kinseyjevih izveštaja (Kinsey i drugi 1948, 1953) pokazujući da je homoseksualnost mnogo više rasprostranjena nego što se to pretpostavljalo. Ovaj pronalazak imao je neverovatan uticaj na emancipaciju američkog društva. Liberalizacija javnih stavova prema homoseksualnosti i lezbejskom i gej samoorganizovanju rezultirala je na kraju krajeva zahvaljujući širim društvenim razvojima, pre nego na osnovu Kinseyjevih publikacija. Značajan ekonomski rast i tehnološki razvoj radikalno su promenili društveno-ekonomsku strukturu naprednih kapitalističkih društava od Drugog svetskog rata, dok je ekspanzija državnog blagostanja povećavala životni standard razjedajući tradicionalne klasne podele i religiozne strukture. Tradicionalna društvena građevina se dezintegrisala, kao rezultat povećane društvene kao i geografske mobilnosti, viših nivoa obrazovanja, i procesa urbanizacije i svetovnosti. Ovi razvoji su potom imali uticaj na dugotrajnu evoluciju normi i vrednosti. Za mnoge mlade građane zapadnog sveta koji su rasli u izobilju američkog društva ili u blagostanju evropskih država - identitet, lični razvoj i način života postao je važniji od materijalnog blagostanja. Na opšti pravac promena vrednosti, u okviru čega nezavisnost, samoispunjenje, individualnost i emancipacija predstavljaju ključne koncepte, u političkoj teoriji obično se upućuje kao na postmaterijalizam (Inglehart, 1977, 1990). Istraživanje opštih stavova populacije u odnosu na homoseksualnost prikazana je brojem koji je u porastu, posebno kod mladih anketiranih ispitanika, koji sada vide seksualne slobode kao nešto što je važnije od tradicionalnog seksualnog moralizma. Među ispitanicima koji su nešto stariji, veliki je broj onih koji još uvek odbijaju homoseksualni životni stil, ali u poređenju sa drugim manjinama, homoseksualci i lezbejke nailaze na ''tolerantnije'' raspoloženje znatno bolje nego ranije u odnosu na najveći deo opšte populacije (Thomassen, 1994). U ovakvom, permisivnijem kontekstu, homoseksualci i lezbejke su uočljiviji nego ikada ranije, i njihov sistem mobilizacije je prilično impresivan (Duyvendak, 1995a). Ukratko, gej i lezbejski pokreti privlače ljude novim tipovima ''politike identiteta'' koji menja tradicionalni interes posredovanja na osnovama ideologije, koja je, na primer, u relaciji sa klasom ili religijom. Preciznije rečeno: identiteti su interesi oko kojih se gej i lezbejski pokreti mobilišu. Kao rasne, etičke, religijske i (druge) seksualne manjine, homoseksualci i lezbejke pokušavaju da svojim zahtevima uspostave ravnotežu između prava na dostojanstvenu različitost i prava da jednostavno budu tretirani jednako. Raznovrsnost i heterogenost su novi ideali za mnoge, često suprotstavljene grupe. Taj pluralizam interesa otežava reprezentaciju i povezivanje i donošenja odluka. Pitanje kreiranja politike u multikulturalnom i multiseksualnom društvu čini se da je najurgentnije pitanje sa kojim se suočavaju politikolozi, ali zapanjujuće dovoljno, to je najvećim delom bilo ostavljeno političkim teoretičarima da se bore sa ovakvim tipovima problema. (vidi dole odeljak Politička filozofija i politička teorija) Međutim, pitanje identiteta nije relevantno samo iz perspektive multikulturalizma. On je jednako važan za politikologe da razumeju kako je pozitivan gej i lezbejski samoidentitet formiran kroz subkulturne aktivnost i kako zajednička seksualna preferencija može da funkcioniše kao podsticaj za pojedince da se mobilišu i organizuju. Pokreti za gej oslobođenje tokom šezdesetih dali su seksualnim identitetima političko značenje izazivajući dominantna kulturna i religijska uverenja pokretanjem strategije ''coming out-a'' (Altman, 1971). Od kako je ''formiranje identiteta'' ono pitanje koje se vrti u teoretisanju o (novim) društvenim pokretima poslednjih godina, ova proučavanja su izuzetno korisna za analize drugih društvenih rascepa, koje se pre baziraju na identitetu nego na materijalnim interesima, kao što su novi religijski pokreti, etnički pokreti i pokreti starih i hendikepiranih. Razvoj gej i lezbejskog pokreta nudi fascinantan predmet za političku teoriju i sa empirijskog stanovišta, ali i iz ugla koji je više teorijski. Ostaje, međutim, izuzetno uočljiva protivrečnost: dok su se istraživanja o društvenim pokretima u političkoj teoriji posle Drugog svetskog rata enormno povećavala, istraživanja o gej i lezbejskim pokretima su zaostajala, i dok su teorije o novim društvenim pokretima (''pokreti identiteta'') obilovale i međunacionalno istraživanje u ovome području je buknulo, proučavanje gej i lzbejskih pokreta je ostalo je nerazvijeno (9). Proučavanje istorije ovih pokreta većinom je bilo ograničeno na pojedinačne geografske oblasti, dok su komparativna istraživanja počela da se izvode od sredine osamdesetih. Međutim, istraživanje gej i lezbejskih pokreta sa stanovišta teorije društvenog pokreta proizvelo je proučavanja nekih slučajeva (case study) i komparativno istraživanje (10). Komparativne analize obelodanjuju pojavu sličnosti u razvoju pod-kultura i pokreta koji presecaju sve političke razlike. U najmanju ruku, u svim zapadnim kapitalističkim zemljama od sredine 80-ih naovamo nastupila je enormna kulminacija kulturnih aktivnosti, kao i broj raspon organizacija društvenih pokreta. Takve slicnosti među zemljama ne znače, međutim, da su identiteti za koje se homoseksualci i lezbejke zalažu u različitim zemljama takođe identični. U nekim od zemalja takvi ideniteti su bili snažno politizovani, dok u drugim zemljama ni homoseksualci, ni lezbejke, niti društvo u celini nisu ''privatno'' smatrali ''političkim'' (Adam i drugi, 1999) . U izvesnim radovima se tvrdilo da su homoseksualci i lezbejke igrali odlučujuću ulogu u ''gej oslobođenju'': oslobođenje homoseksualnosti je prema takvom rezonovanju prouzrokovano izlaskom gej i lezbejskog pokreta po sebi (Cruiikshank, 1992). Tvrdnja o ''samooslobođenju'' deluje, međutim, preterana, jer početak pokreta češće je sledio nego što je prethodio liberalizaciji mišljenja u društvu i u politici (Duyvendak, 1994). Rekavši to, moramo dodati da je pojava svakog pokreta uticala na buduću transformaciju vrednosti i u politici i u društvu od onog trenutka kada je uspostavljen. Nažalost, nedostaje podaci o pomoći političkih stranaka gej i lezbejskim pokretima, kao i pouzdani podaci o političkoj reprezentaciji homoseksualaca u politici. Postoji jedan uočljiv izuzetak u odnosu na ovo pravilo: jedno izdanje Journala of Homosexuality posvećeno je isključivo vezama homoseksualaca i seksualne istorije političke levice (Hekama i drugi, 1995). Homoseksualci i lezbejke su politički aktivni, a neki su čak napravili političke karijere u okviru nekoliko političkih partija u zapadnim zemljama. Ipak, politički aktivizam u okviru tradicionalnih političkih struktura dobio je veoma malo pažnje. Niti postoji analiziran uticaj gej i lezbejskog aktivizma u okviru političkih stranaka na ideologiju ili politiku stranaka. Jedini izuzetak ja komparativna analiza stranačkih platformi u 27 zemalja (za detaljniji opis videti kod Budgea i drugih 1987), u kojoj su dati podaci koji mogu da budu iskorišćeni da se identifikuje stranačka usmerenost na (seksualne) manjine i tradicionalne moralne vrednosti kao što su porodica, razvod i abortus. Tako, politička sociologija omogućuje plodno teorijsko i metodološko područje za analizu gej i lezbejskih pitanja o čemu svedoči rastući broj studija o homoseksualnosti u okviru ove discipline.
Politička istorija Politička istorija je područje u okviru kojega je nešto više pažnje posvećeno homoseksualnosti nego u drugim dsiciplinama. Neki od dobro poznatih opštih izveštaja istorije (homo)seksualnosti daju konteksualizovani pregled, uključujući političke faktore, ''transfomacije intimnosti'' (D'Emilio i Freedman,1988; Giddens, 1992; Seidman, 1991; Weeks, 1981, 1985, 1995). Mnogi drugi autori i radovi mogli bi da budu pomenuti, ali ovaj odeljak se odnosi samo na izveštaje koji se bave političkom istorijom u odnosu na (homo)seksualnost. Katz (1976) je u SAD proučavao istoriju homoseksualnosti od 16. veka do sredine sedamdesetih godina dvadesetog veka. Istoriju savremenog američkog pokreta u svojim formativnim fazama od osnivanja udruženja Mattachine Society u Los Anđelesu 1950. do Stonewall pobune 1969. analizirao je D'Emilio (1983). Dogadaji na Stonewallu postali su, za većinu američkih autora, ikone rađanja lezbejske i gej organizacije, dok su u stvarnosti pokreti homofila postojali već decenijama. Holandski COC (Kulturni i rekreacioni centar) osnovan je početkom 1946. godine. Slične grupe bile su osnovane u Danskoj (1948), Zapadnoj Nemačkoj (1949), Švedskoj (1951), Belgiji (1954), Francuskoj (1954) i Engleskoj (1959). U Holandiji Tielman (1982) i Schuyf (1994) naširoko opisuju u svojim studijama pojavu gej i lezbejskih pokreta. Situacija u SAD i Holandiji (Krouwel, 1994) pokazuje da postoji snažna korelacija između snage pokreta i obima u kojem su pokret i pitanja kojima se bavi i za koja se bori dokumentovana. U obe zemlje značajna pažnja posvećena je istoriji (homo)seksualnosti (11), iako politički kontekst ne dobija pažnju koju bi trebalo da zaslužuje u radu profesionalnih sociologa i istoričara (12). Studije u oblasti političke istorije u Nemačkoj bavile su se negativnim stavovima prema homoseksualnosti u odnosu sa ideologijom i politikom krila levičarskih stranaka (KPD i SPD) u Vajmarskoj Republici (Eissler, 1980) i borbom za seksualnu reformu i gej prava wilhelmske Nemačke i suprostavljanje pokretu od strane ''moralističkih pokreta'' (Fout, 1992). Knjige koje se direktno tiču (savremenih) gej i lezbejskih pokreta su retke, iako postoji interes koji je u porastu u istoriji pokreta. (13) Situacija je u Francuskoj nešto bolja. Pažnja nije posvećena istoriji gej i lezbejskog pokreta od kako on počinje da slabi tokom osamdesetih. Dok rad Girarda (1981) pokriva uspon pokreta tokom šezdesetih i sedamdesetih, jedino se Duyvendak (1995b) i Martel (1996) bave njegovim slabljenjem i opadanjem tokom osamdesetih. Takođe, pojava pokreta koji su podstakunti AIDS-om, kao što je Act Up, bolje je analizirana i shvaćena (14). Knjige koje se bave istorijom (homo)seksualnosti u Francuskoj većinom pokrivaju veoma bogatu gej i lezbejsku književnu istoriju; poitička istorija je često zanemarena (15). U Velikoj Britaniji stanje je nešto pozitivnije: ne samo da postoje knjige koje se bave seksualnošću uopšte (A. Giddens, 1992) i one koje se posebno bave istorijom homoseksualnosti (Weeks, 1977, 1981, 1985), nego postoje i drugi specijalisti za pokrete koji su takođe objavili radove (16). U tekućoj bici na granicama privatnog i javnog, (auto)biografije političara u čijim je životima homoseksualnost imala značajnog udela, predstavljaju još jedno nedovoljno istraženo i razvijeno područje. Većina dobro poznatih izveštaja su obično oni politički skandali i causes célebres u okviru kojih je homoseksualna aktivnost političara bila uzrok skandalu (Allen i drugi, 1990). Ti politički skandali su na tankoj liniji između javnog i područja privatnog, kada javna ličnost vidljivo krši seksualne običaje njegovog ili njenog društva. Od događaja u nemačkom sudu Wilhema II iz 1907. godine, o čemu je pisao Steakley (1975), do slučaja Jeremyja Thorpea, vode Britanske liberalne stranke, koji je bio prisiljen da da ostavku zbog optužbe za saučesništvo u ubistvu njegovog homoseksualnog ljubavnika (Gaster, 1988), politicka uloga ''osude homoseksualnosti'' jasno dolazi do izražaja. Da rezimiramo. Dok se političko-istorijske analize homoseksualnih i lezbejskih pitanja u zapadnom svetu razvijaju, politička istorija lezbejki i homoseksualaca u drugim delovima sveta, kao što su Istočna Evropa, Azija, Afrika, Centralna i Južna Amerika, i Srednji Istok, još uvek je najvećim delom neispisana.
Politička filozofija i politička teorija Poslednje poglavlje ovoga rada nije najmanje važno. Naprotiv, politička teorija i filozofija mogle bi da budu smatrane najimponzantnijim delom discipline (17). Gradeći na obilju literature o politici identiteta (18), mnogi od autora koji su se bavili multikulturalizmom - pripadnici zajednica i liberali podjednako - razmatrali su značenje zajednica često uključujući i one seksualne. Dok Kymlicka, primerice, navodeći razlike između tipova kulture u svojim trend-setting knjigama Multikulturalno državljanstvo (1995a) i Prava manjinskih kultura (1995b), daje definiciju gej i lezbejske kulture iz domena multikulturalizma, drugi autori (19) stavljaju homoseksualce i lezbejke u srce postmoderne multikulturalne politike. Mnogi od ovih autora su Amerikanci. Odsustvo evropskih autora, izuzev nekolicine Britanaca, koji su doprineli novom teorijskom razvoju, poput queer teorije i diskusije seksualnog državljanstva (20), sasvim je frapantno. Čak i u bici za Foucaultovo intelektualno nasleđe, sa izuzetkom njegovog francuskog biografa Didiera Eribona (1989, 1994), Amerikanci su značajno nadmoćniji (21). Ovo je oštar kontrast spram epistemološke i političke diskusije iz osamdesetih godina o (de)konstruktivizmu i esencijalizmu, gde je vodeći doprinos bio onaj kojeg su dali kontinentalni Evropljani. Njihovo odsustvo je uočljivije pošto se queer teoretisanje može smatrati direktnim izdankom dekonstruktivističke pozicije. Amerikanci su ti koji elaboriraju anti-naturalističku i istorijsku perspektivu Evropljanja. U najboljem slučaju, neki od teoretičara kostruktivista u Evropi ispoljili su skeptičan stav prema nedavnom postmodernom teoretisanju (videti, na primer, Gert Hekma ''Queering Anthopology'' u ovom zborniku). Ova pomeranje od kontinentalne Evrope prema engleskom govornom području pojavilo se, u stvari, tokom protekle decenije. Dok su tokom šezdesetih i sedamdesetih Evropljani još dominirali u marksističkim dikusijama u gej i lezbejskim krugovima, prva stvarna promena postala je uočljiva sa diskusijom o konstruktivizmu/esencijalizmu. Iako su značajne konferencije, koje su se bavile tim različitim pristupima, održane u Evropi, Amerikanci su bili ti koji su dali glavni doprinos koji je bio u stalnom porastu. U devedesetim, kontinentalna Evropa je izgubila svoju avangardnu intelektualnu poziciju. Nestašica radova evropskih autora u, npr. Gay & Lesbian Reader-u nije nastala usled američkog šovinizma; to, takođe, pokazuje da se glavni locus teorijskog razvoja preselilo sa jedne strane Atlantika na drugu. Ipak, ovo je više nego tek geografska promena. U stvari, čini se da postoji sve dublji rascep u vrstama teorija razvijenim u kontinentalnoj Evropi i Sjedinjenim Državama (dok je Velika Britanija, opet, negde između). Kao dobri politikolozi, tvrdimo da razlike u teoretisanju moraju da budu u vezi sa divergentnim političkim kontekstima. Dok su Amerikanci, uglavnom usled katastrofe izazvane AIDS-om razvili nove političke strategije i nove ''queer'' prakse (Act Up, Queer Nation), u većini evropskih zemalja jednaka prava stavljena su na politički dnevni red. Neke evropske zemlje iskusile su različit tok razvoja. I ovde su zvaničnici reagovali jednako sporo i homofobično kao zvaničnici u SAD na krizu izazvanu AIDS-om (npr. u Francuskoj i Velikoj Britaniji), što je takođe rezultiralo razvojem radikalnih, kao i novih političkih ''queer'' praksi. U većini evropskih zemalja gej i lezbejski pokreti su se, međutim, sa jedne, i političari na vlasti sa druge strane, dokazali kao sposobni za saradnju vodeći ka ''normalizirajućoj'' tendenciji kako u političkoj praksi tako i u političkoj teoriji (Duyvendak, 1996). Jačanje postmodernizma u političkoj teoriji (barem u SAD) rezultiralo je otvaranjem prema gej i lezbejskim studijama. Posebno je ''queer teorija'' doprinela da gej i lezbejske studije postanu istaknutije na sceni političke nauke na engleskom jeziku (Phelan 1994, 1997). Naučnici koji razvijaju queer teoriju nisu nužno politikolozi po obrazovanju. Najviše iznenađuje to to da su naučnici iz kulturoloških nauka i umetnosti predvodnici razvoja ''queering'' i ''politizirajućih'' teorija. Čineći to, oni su takođe prouzrokavali metež na polju političke teorije, što je dovelo do toga da problemi roda i seksualnosti budu isključeni toliko dugo.
Zaključak Iako su se gej i lezbejski pokreti borili za promenu između granica privatnog i javnog, gej i lezbejski glasovi i teme bili su dugo zanemarivani u političkoj teoriji. Štaviše, naučnici koji su izvodili istraživaja o homoseksualnosti retko su posvećivali ozbiljnu pažnju političkom kontekstu i obično nisu primenjivali dominantne teorije, pristupe i teme u okviru političke nauke. Sledeći analize u ovome radu, odsustvo pažnje posvećene homoseksualnosti u mejnstrim političkoj nauci čini se da je prouzrokovana mnogobrojnim elementima. Pre svega zbog prisustva homofobije na univerzitetu, sa njegovom ambicijom da bude ''respektabilan''. Drugo, razlika u definisanju politike između političke nauke sa jedne i gej i lezbejskih studija sa druge strane, objašnjava zašto se oni retko sreću. Iako su granice koncepata ''privatnog'', ''javnog'' i ''političkog'' menjane sve vreme, većina politikologa se pre opredeljivala za usku delimitaciju politike, definišući homoseksulanost u okviru područja sopstvene specijalnosti. Treće, postoji paradigmatski procep između vodećih političkih teorija i gej i lezbejskih studija koji pokazuje razmimoilaženje u metodologiji, epistemološkim pretpostavkama i vezama između teorije i empirijskog istraživanja. Ovaj procep nije ni malo lako premostiti. Neke promene se, međutim, mogu uočiti. Sproveden je značajan broj istorijskih istraživanja u okviru kojih je politički kontekst u sve većoj meri uziman u obzir. Međutim, najznačajniji doprinos koji su dali homoseksualci i lezbejke jeste na području političke sociologije i političke teorije, posebno u poređenju sa prilično slabim položajem gej i lezbejskih tema u analizama javne politike. Najveći napredak je postignut u oblastima političke nauke koja se granice ili sa filozofijom ili sa sociologijom. Jezgro istraživanja političke nauke koje se odnosi na političke institucije, proučavanje izbora, masovne komunikacije i analize javne politike, ukazuju na homoseksualnost samo marginalno ili je ignorišu u potpunosti. Politikolozi još uvek oklevaju da zvanično objave da bi proučavanje homoseksualnosti moglo da bude teorijski i empirijski važno za ovu oblast. Proučavaoci gej i lezbejskih fenomena će morati da priznaju, sa druge strane, da politička teorija nudi interesantna oruđa i stanovišta, koje mogu da iskoriste u svojim analizama lezbejske i gej zajednice, koja je u rapidnom usponu širom sveta. Prevod: Ivan P. Iz: Lesbian and Gay Studies: An Introductory, Interdisciplinary Approach, ed. T. Sandfort, J. Schuyf, J. W. Duyvendak, J. Weeks, 2000. Beleške: 1. Vidi Dahl (1963), Lasswell (193), Schattschneider (1942). 2. Vidi, npr, Adam (1987), Doberman (1993). 3. Videti Adam (1978), Altman (1971), Gay Left Collective (1978), Hocquenghem (1978), Miel (1980). 4. Postoji mnogo studija o slučajevima koji opisuju razvoj zakonodavstava u ravnopravnom tretiranju homoseksualaca i lezbejki (videti poglavlje 6 o zakonima). Više o uoštenijem istraživanju pravnih principa, gej pravima i antidiskriminaciji može da se vidi kod Rigglea (1994) i Schactera (1994). 5. Postoje zanimljive neobjavljene studije o položaju stranaka u odnosu na homoseksualnost, pr. Vierhou (1976) o slučaju u Holandiji. 6. Videti, na primer, Altman (1986), Bayer (1991), Duyvendak (1995c), Duyvendak i Koopmans 81991(, FAVRE 1991) Herdt i Lindenbaum (1992) Misytal i Moss (1990), Pollak (1988, 1994), Pollak i drugi (1991) i Vleeskruijer (1992). 7. Za sveobuhvatan pregled videti Waaldijk i drugi (1991), dok za proučavanja u zemlji videti Hendriks i drugi (1993) i Sylvester (1994). 8. Videti npr. Bucher (1992), Rimmele (1993), Rubenfeld (1994), Stoddard i Fein(1990) i Sullivan (1996). 9. Npr. videti knjigu New Social Movements: od ideologije do identiteta, koju su uredili Lorana, Johnston i Gusfield (1994), koja se uopšte ne bavi gej i lezbejskim pokretom, kao što to ne čine Dalton i Kuechler (1990). 10. Videti Taylor i Whittier (1993) i Tarrow (1994) kao zanimljive ''kejs studije''; za nove komparativne analize videti Plummer 1992, 1995), Adam (1987), Duyvendak (1995a, 1995b). 11. Videti Cruikshank (1992), Doberman (1993), Duyvendak (1993), Duyvendak i drugi (1992), D'Emilio (1992), Marotte (1981) Wermedan i Koenders I (1987) i dalje u okviru odeljka o političkoj sociologiji u ovom radu. 12. Videti D'Emilio i Freedman (1988), Hekama i drugi (1989) Oosterhuis (1992), Seidman (1992). 13. Videti npr. Salmena i Eckerta (1989) i Steakleya (1975) i Stümke (1989) 14. Videti Arnal (1993) i Polak i drugi (1991) 15. Sa izuzetkom Copleya (1989), Mossuz-Lavau (1991), Mendes Leitte (1994) i, naravno, Foucault (1976) ne posotoje objavljene knjige koje su se bavile istorijskim kontekstom seksualnosti 16. Vidi Hollibaugh (1980), Jefferey-Poulter (1991), Kaufman i Lincoln (1991) 17. Kako ne postoji posebno poglavlje o filozofiji, politička filozofija je ovde prihvaćena u nešto širem značenju. 18. Videti na primer Bech (1992), Butler (1990, 1991), Cohen (1991), Duyvendak (1991), Epstein (1990), Fuss (1989), Weeks (1985). 19. Poput Aranowitza (1995), Fussa (1995), Phelana (1994, 1997), Nicholsona i Seidmana (1995), Kosofsky Sedgwick (1990, 1993), Seidmana (1993, 1994, 1995, 1996, 1997) i Warnera (1995). 20. Videti, na primer, Cooper (1994), Evans (1995), Herman (1995), Weeks (1995), Wilsona (1995). 21. Videti, na primer, Bersani (1995), Blasius (1992, 1994), Halperin (1995) i Miller (1993).
|
