- 30 Apr 2015, 08:41
#2705316
Psiholoski poremecaj siroko prisutan kod gay muskaraca o kome se malo govori,
svako od nas je imao tu paranoju, kao i traumu posle seksa cak i ako je bio uredno zasticen.
S jedne strane covek nikad ne moze biti dovoljno zasticen i oprezan, i to ce svako da nam kaze, s druge to ume bas da predje u opsesiju koja nas moze kao demon proganjati mesecima nakon seksa, a strah se produbljuje sve vise tako da svaki seks postane trauma, svaki krevet kao giljotina.
Sto si vise 'informisan' o STD sve si vise paranoican.
Jedino resenje je apstiniranje, a to retko ko zeli.
Cega se mi tu, zapravo, najvise plasimo?
U danasnje vreme znamo da su sve STD izlecive ili zalecive, pa i bauk nad baucima HIV, koji je vise kao simbol neceg uzasnog, nego sto je sama bolest.
Cini mi se da je uzrok ovog abnormalnog straha donekle pristutna autohomofobija, mrznja prema sebi i svojoj seksualnosti, koju maskiramo pricom o opreznosti i zdravlju.
Da li je to nas strah od straha i pritisak okoline koja demonizuje svaku STD?
Ako otkrijemo da smo nesto navukli, pa neka je i neka najizlecivija prenosiva bolest, to mu dodje kao neka vrsta autovanja (pred samim sobom) i kategorizacija (sebe samih).
Ovaj preterani strah za svoje dupe i paranoja koju sirimo nikako ne pomaze ljudima koji zive sa HIVom, vec ih jos vise magrinalizuje.
Sta mislite? Da li je nas strah preteran ili opravdan?
svako od nas je imao tu paranoju, kao i traumu posle seksa cak i ako je bio uredno zasticen.
S jedne strane covek nikad ne moze biti dovoljno zasticen i oprezan, i to ce svako da nam kaze, s druge to ume bas da predje u opsesiju koja nas moze kao demon proganjati mesecima nakon seksa, a strah se produbljuje sve vise tako da svaki seks postane trauma, svaki krevet kao giljotina.
Sto si vise 'informisan' o STD sve si vise paranoican.
Jedino resenje je apstiniranje, a to retko ko zeli.
Cega se mi tu, zapravo, najvise plasimo?
U danasnje vreme znamo da su sve STD izlecive ili zalecive, pa i bauk nad baucima HIV, koji je vise kao simbol neceg uzasnog, nego sto je sama bolest.
Cini mi se da je uzrok ovog abnormalnog straha donekle pristutna autohomofobija, mrznja prema sebi i svojoj seksualnosti, koju maskiramo pricom o opreznosti i zdravlju.
Da li je to nas strah od straha i pritisak okoline koja demonizuje svaku STD?
Ako otkrijemo da smo nesto navukli, pa neka je i neka najizlecivija prenosiva bolest, to mu dodje kao neka vrsta autovanja (pred samim sobom) i kategorizacija (sebe samih).
Ovaj preterani strah za svoje dupe i paranoja koju sirimo nikako ne pomaze ljudima koji zive sa HIVom, vec ih jos vise magrinalizuje.
Sta mislite? Da li je nas strah preteran ili opravdan?