Na podsticaj iz života i na temu o kojoj se u našem društvu uopšte ne govori, nastala su čak tri filma Želimira Žilnika, velikog i neumornog buntovnika srpske kinematografije i majstora alternative.

"Kenedi se vraća kući", "Gde je Kenedi bio dve godine" i najnoviji - "Kenedi se ženi" koji se baš danas prikazuje na londonskom Rejndens festivalu (u novembru i u Kotbusu i Milanu), tri su lica jedne sudbine.

Sudbine srpskih Roma deportovanih iz Nemačke prema novousvojenom evropskom zakonu o readmisiji, o kojima se matična zemlja nimalo ne brine. Još jedna u nizu slika iz naših života zauzela je mesto u nesvakidašnjoj dokumentarno-igranoj trilogiji ovog scenariste, reditelja i producenta (proizvodnja - Žilnikova kuća "Tera film") u kojoj je žudnja za boljim životom dovela stvari do potpunog apsurda.

Glavni junak sva tri filma je naturščik Kenedi Hasani, Rom bez jasnog porekla i prebivališta, stabilnog društvenog identiteta, ekonomske i socijalne pozicije. Rodio se u Riminiju kao Đuzepe Kjaro, sa roditeljima se nastanio u Kosovskoj Mitrovici (kuća je spaljena), a životni put nastavio u Nemačkoj. Parčiće svog nomadskog života, radeći razne fizičke poslove, Hasani je proveo i u Švedskoj, Austriji, Holandiji, Belgiji i Francuskoj. Govori nemački, italijanski, albanski, romski pa čak i ruski. Sve mu bolje ide i srpski...

Puko snalaženje, svakodnevna improvizacija, ali i neizmerna strast za životom, postavljaju ga u niz bizarnih situacija, oko kojih lukavi i vispreni Žilnik plete sudbinske priče kroz krajnje specifičnu mešavinu dokumentarnog i igranog. Kenedijev lik izrasta tako u simptom stanja današnjeg poretka u kojem su čitave populacije svedene na puku biomasu, a pojedinci, bez simbolički osiguranog društvenog statusa, osuđeni na stalni nomadizam uz uskraćenost osnovnih egzistencijalnih uslova.

Žilnik je serijal započeo filmom "Kenedi se vraća kući" (2003), pričom o ljudima koji su tokom ratova 90-ih godina 20. veka izbegli u zemlje Evropske unije, proveli tamo više godina, skućili se da bi, grubom i nehumanom akcijom policije, bili istrgnuti iz stanova, škola, sa posla i vraćeni u Srbiju u kojoj ih nije očekivalo ništa osim teškoća preživljavanja. Autor je svesnom odlukom fokus stavio na položaj Roma kao najugroženijeg dela vraćene populacije, posebno Roma sa Kosova kojima se onemogućuje boravak u naseljima i kućama iz kojih su od rata pobegli. O tome govori i u drugom filmu "Gde je Kenedi bio dve godine" (2005), koji omogućava i praćenje iskustava ponovnog izbeglištva i pokušaja zidanja kuće za ostatak proterane porodice.

U trećem, ali najverovatnije ne i poslednjem filmu iz ovog serijala - "Kenedi se ženi", vidimo da je Žilnikov junak uspeo da izgradi kuću ušavši u veliki dug zarad čijeg vraćanja odlučuje da za novac pruža ljubavne usluge, i to i ženama i muškarcima. Žilnik sugeriše da Evropa nije više preko plota, te Kenedija zatičemo svesnog novih liberalnih zakona Evropske unije koji omogućavaju legalizovanje gej brakova. Interesuje se za kontakt sa potencijalnim inostranim mladoženjom koji bi mu omogućio legalni status na Zapadu, tokom novosadskog "Egzita" upoznaje Maksa iz Minhena i sve se čini da se Kenediju konačno smeši rešenje kakvog-takvog evropskog statusa, pa makar se do njega stiglo i otpozadi.

Žilnik je i dalje vrcav, svež i neverovatno energičan. Alternativni film, dokumentarac igrane strukture (ili obrnuto), hvatanje života na terenu, u realnosti i zbilji, kontakt sa realnim ljudima i situacijama za ovog autora uvek je plodno tlo i prostor u kojem je on neprikosnoven. U svemu ga u korak prati i verni direktor fotografije Miodrag Milošević, čiji snimateljski rad dodaje atmosferi spontanosti i autentičnosti. U ubedljivosti rekonstrukcija stvarnih događaja, kojima obiluje i ovaj poslednji Žilnikov film, i u adekvatnom ritmu filma, doprinosi su montažera Marka Cvejića, Vuka Vukmirovića i Branislava Klašnje. Kenedi Hasani je zavidno artikulisan i ubedljiv pred kamerom. On novi pokušaj puta u Evropu završava u Istanbulu(!). Priča, dakle, čeka nastavak.