The Boys in the Band (2020)

Ovaj bi film mlađe generacije mogao da podseti koliko je bilo teško, te zašto su nastale borbe koje ne smeju da se zaborave ni danas. I to je važno, najviše zbog toga što oni koji se nisu borili ni za šta imaju običaj da veruju da je sve palo s neba, te da im prava nisu narušena jer se svet promenio bez ičije pomoći. The Boys in the Band je važan zbog toga, a verzija iz 2020. još više, budući da je i svojevrsna počast glumcima koji su 1970. godine prihvatili uloge gej muškaraca, a uprkos tome što su ih agenti savetovali da to ne čine.

You're a sad and pathetic man. You're a homosexual and you don't want to be, but there's nothing you can do to change it. Not all the prayers to your god, not all the analysis you can buy in all the years you've go left to live. You may one day be able to know a heterosexual life if you want it desperately enough. If you pursue it with the fervor with which you annihilate. But you'll always be homosexual as well. Always Michael. Always. Until the day you die. (Harold)

„U onoj meri u kojoj društvo podučava decu o seksu, a većina tog podučavanja je posredna (što je verovatno sreća, budući da većina ljudi oseća nelagodnost u odnosu na tu temu), ono nudi model koji je potpuno heteroseksualan u orijentaciji“. Ovako je o homoseksualnosti pisao Denis Altman još daleke 1971. godine, godinu dana nakon što se pojavila prva filmska verzija drame The Boys in the Band. Pedeset godina kasnije izašao je rimejk filma, pa kao što priča o petorici prijatelja i danas dobro komunicira manjinske probleme, tako je i Altman i dalje u pravu.

Pošto se stavovi društva internalizuju, a i danas su uglavnom negativni, homoseksualci razvijaju visok stepen osećanja krivice prema sebi i prema svemu što ih okružuje. „Malo je homoseksualaca koji, u neko doba, nisu osetili različite stavove kojima nas društvo markira - greh, zločin, bolest, prokletstvo; malo je, zaista, onih koji se nisu pitali, ponekad i tokom samotnih noći, zar nisu takvi stavovi, zapravo, ispravni“ (opet Altman).

„Pokaži mi srećnog homoseksualca", kaže Majki u The Boys in the Band, „i ja ću ti pokazati veseo leš". Mnogo je "srećnih" leševa u kvir književnosti. Homoseksualci su i na filmu, bilo da su bili zlikovci (što je često bio slučaj), ili žrtve, obavezno umirali. Stvari se polako menjaju, a dobar primer za to je film Supernova (2020), u kojem Colin Firth i Stanley Tucci igraju životne partnere koji se suočavaju sa sopstvenom smrtnošću. Ovoga puta smrt ne dolazi od krvničke ruke, ili zbog AIDS-a, zapravo uopšte ne dolazi - jedan od njih dobija demenciju, pa shvataju koliko im je važno da ostatak vremena provedu zajedno. Čini se da su gejevi konačno dobili priliku da žive i ostare, budu zajedno decenijama, te se na kraju suoče sa prirodnim krajem života.

Priča iza filma The Boys in the Band dešava se u vreme pre AIDS krize, a pisana je uoči Stounvolske pobune. Iako se LGBTIQ+ narod u to vreme još uvek nije susreo sa svojim najvećim demonom (virus HIV-a obrisao je čitave generacije gej muškaraca, posebno u Sjedinjenim Američkim Državama), nesreća je već bila prisutna, a zbog duboke odvojenosti od sopstvenog identiteta. Ovaj bi film mlađe generacije mogao da podseti koliko je bilo teško, te zašto su nastale borbe koje ne smeju da se zaborave ni danas. I to je važno, najviše zbog toga što oni koji se nisu borili ni za šta imaju običaj da veruju da je sve palo s neba, te da im prava nisu narušena jer se svet promenio bez ičije pomoći.

„Neki homoseksualci su na opresiju odgovarali mržnjom“ (pogađate: Altman) – što je bio i jeste problem, jer se od homoseksualca očekivalo da ostanu žrtve i trpe. Lakše se, valjda, prihvataju oni koji se ne bune. „Drugi prekomernim samosažaljenjem“, što dominira i u drami The Boys in the Band. U verziji iz 1970. godine to je samosažaljenje snažnije, više ogoljeno nego u novoj varijanti, gde je umekšano finim erotskim scenama. To ne znači da ga u ovogodišnjem filmu nema - naprotiv, tu je, samo je ublaženo milenijalskim osećajem sveta. A možda nam se samo čini, budući da nam je svet u kojem živimo uvek bliži od onih koji su prošli - iako je radnja i dalje smeštena u šezdesete, ima u rimejku nečeg modernog, tu odmah ispod površine.

Film o univerzalnoj ljudskoj želji da se pronađu oni koji su slični jeste važan film. Ta potraga nije laka, a i kada se slični lociraju sitne nesigurnosti čine da ih ponekad preziremo, samo zbog toga što se gnušamo onih delova sebe koje nismo oslobodili. Iz toga nastaje otrov, a lek je jednostavan: oslobođenje. Ugnjetavanje homoseksualaca, kako kaže Altman, deo je opšte represije seksualnosti, i naše oslobođenje može doći samo kao deo celovite revolucije u društvenim stavovima“.