Tahcisova slava počiva gotovo podjednako na njegovom pisanju, načinu života i načinu na koji je umro, a svemu ovome u centru se nalazila njegova seksualnost. Rođen u Solunu, ali odrastao u Atini, imao je detinjstvo koje su remetile kako porodične okolnosti (njegovo odgajanje bilo je skoro isključivo u rukama raznih ženskih rođaka), tako i nemačka okupacija Grčke i grčki građanski rat koji je usledio. Okolnosti pod kojima je rastao veoma su mutne, a njegova autobiografija Prvi korak (objavljena posthumno 1989) pisana je tako da usredsređuje čitaoca na nepovezanost u njegovom životu pre nego što razjašnjava njegovu ličnu istoriju, iako daje zanimljiv opis raznih seksualnih mogućnosti koje su bile otvorene jednom đaku sklonom samoobrazovanju u periodu velikih društvenih preokreta. U posleratnom periodu, njegova prva objavljena dela, Brazilska simfonija (pesme, 1954) i Café Vizantija (isto pesme, 1956), nisu privukla veću pažnju. U periodu od 1954. pa do 1964. živeo je van Grčke, seljakajući se između Zapadne Evrope, Afrike, SAD i Australije, i izdržavajući se na način koji možemo samo da nagađamo. Godine 1963. objavio je o sopstvenom trošku Treće venčanje, roman pun crnog humora u kome nemilosrdno izlaže tlačiteljsku ulogu porodice u Grčkoj i obara tradicionalnu grčku mitologiju majčinstva. Ali čak i ovaj roman, iako je preveden na francuski i engleski 1967.god., postaje zaista široko poznat u Grčkoj tek kada je doživeo drugo izdanje (1970). Nakon ovog romana usledilo je jednako sofisticirano ali više eliptično istraživanje sličnih tema u zbirci kratkih priča Mala promena (1972). U međuvremenu Tahcis je počeo da stiče reputaciju zabavnog i skandaloznog spadala u atinskim kafeima i salonima. Posle pada vojne hunte 1974., nastavio je da daje česte priloge u medijima, i u štampi i na radiju, uzimajući kao predmet grčko društvo i kulturu, i počeo je da objavljuje eseje na iste teme. Svoju homoseksualnost nije skrivao, ali je odbijao da zauzme aktivnu ulogu u pokretu za oslobođenje gejeva, tobože zato što je verovao da se ugnjetavanje homoseksualaca može rešiti samo u okviru šire liberalizacije društva. Pored toga, neki od njegovih novinarskih priloga iz osamdesetih bili su vrlo otvoreni po tom pitanju, tako da su ubrzo homoseksualnost i Tahcis postali praktično sinonimi u javnosti. Ono što možda nije toliko poznato, jeste to da je dugo godina radio kao transvestita-prostitutka, i izgleda da mu je ova profesija na kraju došla glave, pošto ga je po svemu sudeći ubila jedna od mušterija. U vezi sa ovim, kao i sa svim aspektima seksualnosti, njegova autobiografija je potpuno otvorena, i ako se njegov roman i zbirka priča pročitaju uporedo sa njom, oni dobijaju sasvim drugo značenje. Između ove tri knjige, Tahcis gradi veoma individualan pogled na pomičnost seksualnog identiteta, zatim načine kojima društvo uopšte - a grčko društvo posebno - radi na tome da ograniči ovu pomičnost za svoje svrhe, kao i opseg u kome je grčka književnost pomogla da se „fiksiraju“ vrednosti rodova njene kulture.

Christopher Robinson

Izvor: Who's Who in Conterporary Gay and Lesbian History, Izd. Robert Aldrich and Garry Wotherspoon, London & New York, 2001, str. 392-393.

Prevod: AngraMaina